ستون فقرات انسان یکی از پیچیده‌ترین و حیاتی‌ترین سازه‌های بدن است که نقش کلیدی در حرکت، پشتیبانی و حفاظت از نخاع دارد. در این ساختار پیچیده، مفاصل فاست (Facet Joints) به عنوان نقاط اتصال بین مهره‌ها، وظیفه هدایت حرکات ستون فقرات و حفظ پایداری آن را بر عهده دارند. وقتی این مفاصل دچار آسیب یا التهاب می‌شوند، فرد ممکن است با سندرم مفصل فاست مواجه شود که یکی از علل شایع درد مزمن ستون فقرات است.
سندرم مفصل فاست می‌تواند در نواحی گردنی، قفسه سینه یا کمری ستون فقرات بروز کند و باعث درد موضعی، انتشار درد به اندام‌ها و محدودیت حرکت شود. تشخیص و درمان دقیق این سندرم اهمیت ویژه‌ای دارد، زیرا در صورت غفلت یا تأخیر در مداخله، می‌تواند کیفیت زندگی فرد را به شدت کاهش دهد و فعالیت‌های روزمره را با مشکل مواجه کند.
مفصل فاست چیست؟
مفصل فاست (Facet Joint) یکی از اجزای کلیدی ستون فقرات است که نقش بسیار مهمی در حرکت و پایداری ستون فقرات ایفا می‌کند. این مفاصل کوچک، اما حیاتی، بین مهره‌ها قرار دارند و به کنترل حرکات ستون فقرات، محافظت از دیسک بین مهره‌ای و جلوگیری از فشار بیش از حد روی ساختارهای دیگر کمک می‌کنند. در حقیقت، بدون مفاصل فاست، ستون فقرات نمی‌تواند تعادل میان انعطاف‌پذیری و پایداری را حفظ کند.
تعریف مفصل فاست و نقش آن در حرکات ستون فقرات
مفصل فاست به عنوان مفصل زیگاپوفیزیال نیز شناخته می‌شود و بین زوائد مفصلی پشت مهره‌ها شکل می‌گیرد. هر مهره دارای دو مفصل فاست در قسمت پشت و دو مفصل در قسمت جلو است که با مهره بالایی و پایینی ارتباط دارند. این مفاصل امکان حرکت محدود، اما کنترل‌شده، ستون فقرات در جهت‌های مختلف—شامل خم شدن به جلو و عقب، چرخش و حرکات جانبی—را فراهم می‌کنند.
نقش اصلی مفصل فاست، کنترل و هدایت حرکات مهره‌هاست تا از آسیب به دیسک بین مهره‌ای و رباط‌های ستون فقرات جلوگیری شود. به عبارت دیگر، این مفاصل مانند لولا یا مفصل راهنمایی عمل می‌کنند که حرکات ستون فقرات را محدود می‌کنند و از حرکت بیش از حد که می‌تواند باعث درد یا آسیب شود، پیشگیری می‌کنند.
ساختار آناتومیک و عملکرد طبیعی
هر مفصل فاست از دو سطح مفصلی پوشیده شده با غضروف تشکیل شده است که در انتهای زوائد مفصلی مهره‌ها قرار دارند. این سطح‌های غضروفی باعث می‌شوند تا حرکت میان مهره‌ها نرم و بدون اصطکاک انجام شود. مفصل فاست همچنین توسط کپسول مفصلی احاطه شده است که حاوی مایع سینوویال می‌باشد؛ این مایع نقش روان‌کنندگی و کاهش اصطکاک در هنگام حرکت ستون فقرات را ایفا می‌کند.
ساختار مفصل فاست طوری طراحی شده که ضمن انعطاف‌پذیری، از حرکات افراطی جلوگیری کند. به عنوان مثال، مفاصل فاست در ناحیه گردنی امکان چرخش و خم شدن بیشتری نسبت به ناحیه کمری دارند، در حالی که مفاصل کمری بیشتر در برابر خم شدن و راست شدن مقاومت می‌کنند. این طراحی آناتومیک دقیق، هماهنگی میان حرکات روزمره و پایداری ستون فقرات را تضمین می‌کند.
اهمیت سلامت مفصل فاست برای حرکات روزمره
سلامت مفاصل فاست مستقیماً بر کیفیت حرکت و زندگی روزمره تأثیر می‌گذارد. هنگامی که مفاصل فاست سالم و بدون آسیب باشند، فرد می‌تواند حرکات ستون فقرات را به راحتی انجام دهد، از خم شدن و بلند کردن اجسام بدون درد لذت ببرد و در فعالیت‌های روزمره مانند ایستادن، نشستن، پیاده‌روی و ورزش دچار محدودیت نشود.
به عکس، آسیب یا اختلال در مفصل فاست که می‌تواند ناشی از افزایش سن، دژنراسیون، آسیب‌های مکانیکی یا فشار بیش از حد باشد باعث بروز درد موضعی، محدودیت حرکتی و کاهش کیفیت زندگی می‌شود. در بسیاری از موارد، درد ناشی از مفصل فاست می‌تواند به نواحی دیگر مانند باسن، ران یا شانه‌ها منتشر شود و فعالیت‌های ساده روزمره را دشوار کند. بنابراین، توجه به سلامت این مفاصل و پیشگیری از آسیب، نقش کلیدی در حفظ عملکرد ستون فقرات و جلوگیری از مشکلات مزمن دارد.
علائم سندرم مفصل فاست
سندرم مفصل فاست یکی از شایع‌ترین علل درد ستون فقرات است که به دلیل اختلال در عملکرد یا آسیب مفصل فاست ایجاد می‌شود. تشخیص این سندرم تا حد زیادی بر اساس شناسایی علائم بالینی است، چرا که درد آن ممکن است با سایر مشکلات ستون فقرات مانند دیسک بین مهره‌ای یا استئوآرتریت اشتباه گرفته شود. علائم سندرم مفصل فاست معمولاً مشخص و قابل شناسایی هستند و شناخت دقیق آنها می‌تواند به تشخیص زودهنگام و درمان مؤثر کمک کند.
درد موضعی در ناحیه ستون فقرات
شایع‌ترین علامت سندرم مفصل فاست، درد موضعی و پایدار در ناحیه ستون فقرات است. این درد معمولاً در ناحیه‌ای که مفصل فاست آسیب دیده یا دچار التهاب شده، احساس می‌شود و معمولاً به صورت مبهم، تیز یا خسته‌کننده توصیف می‌شود. در ناحیه کمری، درد معمولاً در پایین کمر متمرکز است، در حالی که در ناحیه گردنی، درد پشت گردن و اطراف شانه‌ها مشاهده می‌شود.
ویژگی مهم این درد، تشدید آن هنگام لمس یا فشار روی مفصل فاست است. بیماران اغلب متوجه می‌شوند که نشستن طولانی یا ایستادن طولانی مدت، شدت درد را افزایش می‌دهد، زیرا مفاصل فاست تحت فشار بیشتری قرار می‌گیرند.
انتشار درد به باسن، ران یا شانه‌ها
یکی دیگر از ویژگی‌های سندرم مفصل فاست، انتشار درد به نواحی مجاور است. در مفاصل فاست کمری، درد ممکن است به باسن، ران و حتی پشت ساق پا منتشر شود، در حالی که در مفاصل فاست گردنی، درد می‌تواند به شانه‌ها، تیغه‌های شانه و بازوها سرایت کند.
این نوع انتشار درد به دلیل تحریک اعصاب محیطی اطراف مفصل فاست ایجاد می‌شود و می‌تواند باعث سردرگمی در تشخیص شود، زیرا درد منتشر شده ممکن است شبیه درد ناشی از فتق دیسک یا مشکلات عصبی باشد. اما تفاوت اصلی در آن است که درد ناشی از مفصل فاست با فعالیت‌های حرکتی مشخص تشدید می‌شود و غالباً با نشستن یا استراحت طولانی کاهش پیدا می‌کند.
افزایش درد هنگام حرکت، خم شدن یا بلند کردن اجسام
یکی از شاخص‌ترین علائم سندرم مفصل فاست، افزایش درد با حرکت‌های خاص است. خم شدن به جلو، عقب یا چرخش ستون فقرات فشار بیشتری روی مفاصل فاست وارد می‌کند و باعث تحریک درد می‌شود.
بلند کردن اجسام سنگین یا حرکات ناگهانی نیز می‌تواند موجب افزایش درد موضعی شود، زیرا این حرکات فشار مکانیکی روی مفاصل را افزایش می‌دهند. به همین دلیل بیماران اغلب از انجام فعالیت‌های روزمره مانند بلند کردن کیف، خم شدن برای بستن کفش یا حتی کارهای خانه اجتناب می‌کنند و این می‌تواند به کاهش فعالیت بدنی و ضعف عضلات پشتی منجر شود.
سفتی صبحگاهی یا پس از بی‌تحرکی طولانی
یکی دیگر از علائم قابل توجه سندرم مفصل فاست، سفتی ستون فقرات پس از استراحت طولانی یا صبحگاه است. هنگام خواب یا بی‌تحرکی طولانی، مایع سینوویال در مفصل فاست کاهش می‌یابد و مفصل کمتر روانکاری می‌شود، بنابراین حرکت اولیه پس از بیدار شدن همراه با احساس خشکی و سفتی خواهد بود.
این سفتی معمولاً پس از چند دقیقه حرکت و گرم کردن ستون فقرات کاهش می‌یابد، اما در صورت پیشرفت آسیب، ممکن است سفتی طولانی‌تر و محدودیت حرکتی بیشتری ایجاد شود. به همین دلیل، توجه به علائم اولیه و مشورت با متخصص در مراحل اولیه می‌تواند از پیشرفت بیماری و بروز درد مزمن جلوگیری کند.
روش‌های تشخیص سندرم مفصل فاست
تشخیص سندرم مفصل فاست یکی از چالش‌های بالینی در پزشکی ستون فقرات است، زیرا علائم آن اغلب با دیگر مشکلات ستون فقرات مانند دیسک بین مهره‌ای، استئوآرتریت یا اسپوندیلولیستزیس شباهت دارد. تشخیص دقیق نیازمند بررسی ترکیبی از تاریخچه پزشکی، معاینه بالینی، تست‌های اختصاصی و روش‌های تصویربرداری است.
تست‌های اختصاصی مفصل فاست (مثل تزریق تشخیصی):
یکی از روش‌های کلیدی برای تأیید تشخیص سندرم مفصل فاست، استفاده از تزریق تشخیصی مفصل فاست است. در این روش، پزشک ماده بی‌حس‌کننده موضعی، گاهی همراه با کورتیکواستروئید، مستقیماً به مفصل فاست تزریق می‌کند.
اگر درد بیمار به طور قابل توجهی پس از تزریق کاهش یابد، این نتیجه نشان‌دهنده این است که مفصل فاست منبع اصلی درد است. این تست نه تنها به تأیید تشخیص کمک می‌کند، بلکه به تصمیم‌گیری درباره درمان‌های آینده مانند رادیوفرکوئنسی ابلیشن (RF Ablation) یا تزریق‌های درمانی نیز راهنمایی می‌کند.
تست‌های دیگری مانند تست چرخش ستون فقرات و خم شدن تحت نظارت پزشک نیز می‌توانند به ارزیابی عملکرد مفاصل فاست و شناسایی محل درد کمک کنند.
تصویربرداری: رادیوگرافی، MRI و CT
تصویربرداری نیز نقش مهمی در تشخیص سندرم مفصل فاست دارد، هرچند که هیچ تصویربرداری به تنهایی نمی‌تواند تشخیص قطعی بدهد.
- رادیوگرافی ساده (X-ray): می‌تواند تغییرات ساختاری مفصل فاست مانند آرتروز، باریک شدن فضای مفصل یا رشد استخوانی (استئوفیت) را نشان دهد.
- MRI (تصویربرداری رزونانس مغناطیسی): این روش امکان بررسی بافت نرم اطراف مفصل فاست، التهاب و تغییرات دژنراتیو را فراهم می‌کند و می‌تواند به افتراق از آسیب دیسک بین مهره‌ای کمک کند.
- CT اسکن: دقت بالایی در نمایش ساختار استخوانی مفصل فاست دارد و برای ارزیابی تغییرات استخوانی یا آرتروز مفصل بسیار مفید است.
ترکیب این روش‌های تصویربرداری با یافته‌های بالینی، امکان شناسایی دقیق‌تر مفصل درگیر و شدت آسیب را فراهم می‌کند.
اهمیت افتراق از سایر علل درد ستون فقرات
یکی از چالش‌های بزرگ در تشخیص سندرم مفصل فاست، افتراق آن از سایر علل درد ستون فقرات است. برای مثال، درد دیسک بین مهره‌ای یا فتق دیسک ممکن است علائمی مشابه، از جمله درد منتشر شده به باسن یا ران، ایجاد کند. همچنین، مشکلات عضلانی یا التهاب رباط‌ها می‌توانند علائم مشابهی داشته باشند.
به همین دلیل، تشخیص سندرم مفصل فاست نیازمند ترکیب تاریخچه دقیق، معاینه بالینی، تست‌های تشخیصی و تصویربرداری است. این روش جامع نه تنها تشخیص صحیح را تضمین می‌کند، بلکه از درمان‌های غیرضروری و مداخلات جراحی غیرمفید جلوگیری می‌کند و برنامه درمانی مؤثر و هدفمند را ممکن می‌سازد.
درمان‌های غیرجراحی
درمان سندرم مفصل فاست معمولاً با روش‌های غیرجراحی آغاز می‌شود، زیرا بیشتر بیماران با مداخلات کم‌تهاجمی و اصلاح سبک زندگی می‌توانند درد خود را کاهش دهند و کیفیت زندگی خود را بهبود بخشند.
1-اصلاح سبک زندگی و فعالیت‌های روزمره:
یکی از اصول اولیه درمان، اصلاح فعالیت‌ها و سبک زندگی است. بیمار باید از حرکات و وضعیت‌هایی که فشار اضافی روی مفاصل فاست ایجاد می‌کنند، اجتناب کند. برای مثال، خم شدن‌های ناگهانی، بلند کردن اجسام سنگین یا نشستن طولانی می‌تواند درد را تشدید کند.
ایجاد عادات صحیح نشستن، ایستادن و خوابیدن اهمیت ویژه‌ای دارد. استفاده از صندلی‌های ارگونومیک، حفظ ستون فقرات در وضعیت طبیعی هنگام نشستن و خوابیدن با تشک و بالش مناسب، می‌تواند فشار روی مفاصل فاست را کاهش دهد. همچنین، کاهش وزن در بیماران دارای اضافه وزن، فشار مکانیکی روی مفاصل را کمتر کرده و روند بهبود را تسریع می‌کند.
2-فیزیوتراپی و تمرینات تقویتی:
فیزیوتراپی نقش بسیار مهمی در درمان غیرجراحی سندرم مفصل فاست دارد. تمرینات تقویتی مخصوص ستون فقرات و عضلات مرکزی بدن (Core Muscles) می‌تواند پشتیبانی بیشتری برای مفاصل فاست فراهم کرده و از فشار مکانیکی جلوگیری کند.
تمریناتی شامل کشش عضلات پشت، شکم و پهلوها، تمرینات تعادل و حرکات اصلاحی ستون فقرات می‌توانند انعطاف‌پذیری مفصل را افزایش داده و درد را کاهش دهند. فیزیوتراپی همچنین شامل آموزش وضعیت صحیح بدن، تمرینات هوازی سبک و استفاده از گرما یا سرما درمانی برای کاهش التهاب و اسپاسم عضلانی است.
3-داروهای ضد التهاب و مسکن‌ها:
داروهای ضد التهاب غیر استروئیدی (NSAIDs) و مسکن‌ها می‌توانند در کاهش درد و التهاب مفصل فاست مؤثر باشند. این داروها معمولاً به صورت کوتاه مدت برای کنترل درد استفاده می‌شوند و کمک می‌کنند بیمار توانایی بیشتری برای انجام فعالیت‌های روزمره و تمرینات فیزیوتراپی پیدا کند.
در برخی موارد، داروهای شل‌کننده عضلات نیز برای کاهش اسپاسم عضلانی و درد منتشر به کار می‌روند. با این حال، استفاده طولانی مدت از داروها بدون نظارت پزشک توصیه نمی‌شود، زیرا می‌تواند عوارض گوارشی، کلیوی یا قلبی ایجاد کند.
4-تزریق‌های مفصل فاست (کورتیکواستروئید و بی‌حس‌کننده):
در مواردی که درد با روش‌های فوق کاهش نمی‌یابد، تزریق مفصل فاست گزینه مؤثری است. در این روش، پزشک مستقیماً داروی بی‌حس‌کننده و گاهی کورتیکواستروئید را به مفصل تزریق می‌کند. این تزریق می‌تواند التهاب مفصل را کاهش دهد، درد موضعی را کنترل کند و امکان حرکت و تمرینات فیزیوتراپی را فراهم کند.
تزریق‌های مفصل فاست هم تشخیصی هستند و هم درمانی؛ یعنی می‌توانند منبع درد را تأیید کرده و به درمان کمک کنند. معمولاً اثر تسکینی این تزریق‌ها چند هفته تا چند ماه ادامه دارد و بسته به نیاز، تکرار تزریق ممکن است انجام شود.
درمان‌های جراحی و مداخلات پیشرفته
در مواردی که روش‌های غیرجراحی کافی نبوده یا درد شدید و مقاوم باشد، مداخلات پیشرفته و جراحی محدود مورد استفاده قرار می‌گیرند.
1-رادیوفرکوئنسی ابلیشن (RF Ablation):
یکی از پیشرفته‌ترین روش‌های غیرجراحی، رادیوفرکوئنسی ابلیشن است. در این روش، پزشک با استفاده از امواج رادیوفرکوئنسی، رشته‌های عصبی که درد مفصل فاست را منتقل می‌کنند، موقتاً غیر فعال می‌کند. این روش معمولاً تحت بی‌حسی موضعی انجام شده و بیماران می‌توانند پس از چند ساعت استراحت، فعالیت‌های روزمره خود را آغاز کنند.
RF Ablation می‌تواند اثر تسکینی طولانی‌تری نسبت به تزریق‌های کورتیکواستروئید داشته باشد و معمولاً چند ماه تا یک سال درد را کاهش می‌دهد. این روش کم‌تهاجمی، بدون نیاز به بستری طولانی و با ریسک کمتر نسبت به جراحی باز، گزینه مناسبی برای بیماران مقاوم به درمان‌های اولیه است.
2-جراحی محدود در موارد مقاوم به درمان:
در موارد بسیار نادر که درد شدید و مقاوم به درمان‌های غیرجراحی و RF Ablation باشد، جراحی محدود ممکن است انجام شود. این جراحی معمولاً شامل آرتروپلاستی مفصل فاست یا حذف بخشی از مفصل آسیب‌دیده است. هدف از این جراحی کاهش فشار روی مفصل، تثبیت ستون فقرات و کاهش درد طولانی مدت است.
مزیت جراحی محدود در مقایسه با روش‌های باز، کاهش دوره نقاهت، کاهش عوارض و حفظ حداکثری عملکرد طبیعی ستون فقرات است. با این حال، هر جراحی ریسک‌هایی دارد که شامل عفونت، خونریزی و آسیب عصبی می‌شود.
3-روند بهبود و مراقبت پس از جراحی:
پس از مداخلات پیشرفته یا جراحی، بیماران باید تحت نظارت پزشک و فیزیوتراپی باشند. رعایت دستورات پزشک، انجام تمرینات تقویتی و اصلاح سبک زندگی، کلید حفظ نتایج درمان است. معمولاً بیماران می‌توانند پس از چند هفته به فعالیت‌های روزمره بازگردند، اما ورزش‌های سنگین و بلند کردن اجسام سنگین باید با احتیاط انجام شود. مراقبت منظم و پیگیری وضعیت ستون فقرات به جلوگیری از عود درد کمک می‌کند.
پیشگیری از سندرم مفصل فاست
پیشگیری از سندرم مفصل فاست نقش بسیار مهمی در حفظ سلامت ستون فقرات و کیفیت زندگی دارد. مفاصل فاست با تحمل فشار مکانیکی و کمک به حرکات کنترل‌شده ستون فقرات، یکی از نقاط حساس بدن هستند و رعایت اصول پیشگیرانه می‌تواند از بروز درد مزمن و اختلالات حرکتی جلوگیری کند. استراتژی‌های پیشگیری معمولاً شامل حفظ وزن مناسب، فعالیت بدنی منظم، تقویت عضلات مرکزی، اجتناب از حرکات پرخطر و رعایت ارگونومی است.
حفظ وزن مناسب و فعالیت بدنی منظم:
اضافه وزن و چاقی یکی از عوامل مهم فشار مکانیکی روی مفاصل فاست به ویژه در ناحیه کمری است. وزن اضافی باعث افزایش فشار روی ستون فقرات می‌شود و مفاصل فاست بیش از حد تحت استرس قرار می‌گیرند، که در طول زمان می‌تواند منجر به دژنراسیون، التهاب و درد مزمن شود.
فعالیت بدنی منظم نه تنها به حفظ وزن سالم کمک می‌کند، بلکه جریان خون به نواحی ستون فقرات و مفاصل را افزایش می‌دهد، انعطاف‌پذیری و سلامت غضروف‌ها را حفظ می‌کند و از بروز آسیب‌های مکانیکی جلوگیری می‌نماید. ورزش‌های هوازی سبک مانند پیاده‌روی، شنا و دوچرخه‌سواری برای تقویت عمومی بدن و کاهش فشار روی مفاصل توصیه می‌شوند.
تقویت عضلات مرکزی و ستون فقرات:
عضلات مرکزی بدن (Core Muscles) شامل عضلات شکم، پشت و عضلات عمقی ستون فقرات هستند که نقش حمایتی بسیار مهمی برای ستون فقرات و مفاصل فاست ایفا می‌کنند. ضعف این عضلات باعث می‌شود که فشار مکانیکی به جای توزیع مناسب بین عضلات و مفاصل، به خود مفاصل فاست منتقل شود و خطر آسیب افزایش یابد.
تمرینات تقویتی شامل حرکات کششی، پل زدن (Bridge)، پلانک (Plank) و تمرینات تعادلی می‌توانند پایداری ستون فقرات را افزایش داده و فشار روی مفاصل فاست را کاهش دهند. تقویت عضلات مرکزی به ویژه برای افرادی که ساعات طولانی نشسته‌اند یا شغل‌های فیزیکی دارند، حیاتی است.
اجتناب از حرکات ناگهانی و بلند کردن اجسام سنگین:
حرکات ناگهانی و بلند کردن اجسام سنگین بدون تکنیک مناسب، یکی از عوامل اصلی آسیب به مفاصل فاست است. خم شدن ناگهانی، پیچ خوردن ستون فقرات یا بلند کردن وزنه بدون استفاده از عضلات مرکزی می‌تواند فشار غیرطبیعی روی مفاصل وارد کند و منجر به التهاب، کشیدگی یا درد مزمن شود.
برای پیشگیری، توصیه می‌شود همیشه از تکنیک صحیح بلند کردن اجسام استفاده کنید: خم کردن زانوها، حفظ ستون فقرات در حالت طبیعی، نزدیک نگه داشتن جسم به بدن و استفاده از عضلات پا و شکم به جای فشار مستقیم به کمر. این اصول ساده اما مؤثر می‌توانند خطر آسیب به مفاصل فاست را به شدت کاهش دهند.
رعایت ارگونومی در محل کار:
ارگونومی صحیح در محیط کار یکی دیگر از نکات کلیدی پیشگیری است، به ویژه برای افرادی که ساعات طولانی پشت میز می‌نشینند یا با کامپیوتر کار می‌کنند. صندلی ارگونومیک با پشتی مناسب، ارتفاع مناسب میز و صفحه کلید، و حفظ زاویه 90 درجه بین زانو و لگن، فشار روی ستون فقرات و مفاصل فاست را کاهش می‌دهد.
علاوه بر این، توصیه می‌شود هر ۳۰ تا ۶۰ دقیقه از جای خود بلند شوید، کمی قدم بزنید و حرکات کششی انجام دهید تا انعطاف‌پذیری مفاصل حفظ شود و فشار مداوم روی مفاصل فاست کاهش یابد. رعایت ارگونومی نه تنها از درد مزمن جلوگیری می‌کند، بلکه کارایی و انرژی فرد را در طول روز افزایش می‌دهد.
حفاظت هوشمندانه از ستون فقرات برای زندگی بدون درد
سندرم مفصل فاست یک اختلال شایع اما قابل مدیریت در ستون فقرات است که می‌تواند کیفیت زندگی را به طور قابل توجهی تحت تأثیر قرار دهد. شناخت علائم مشخص مانند درد موضعی، انتشار درد به باسن یا شانه‌ها، تشدید درد هنگام حرکت و سفتی پس از بی‌تحرکی، اولین گام در تشخیص به موقع و مؤثر است.
توجه آگاهانه به ستون فقرات و همکاری فعالانه با تیم پزشکی، بهترین راه برای زندگی روزمره بدون درد و حرکت آزادانه در تمام سنین است. مدیریت هوشمندانه و پیشگیرانه مفاصل فاست، نه تنها درد را کاهش می‌دهد بلکه تضمینی برای سلامت طولانی‌مدت ستون فقرات و کیفیت زندگی بالاتر است.
